PELUSIUM

PELUSIUM

oppid. in extrema Aegypti ora, quae Casiotidi contermina est, a quo et extremum Nili ostium, coeteris Orientalius, quô Aegyptus ab Asia terminatur, Pelusium, seu Pelusiacum vocatur. Nunc Carabes Tyrio, Lucan. l. 8. v. 466.

In vada decurrit Pelusia septimus amnis.

Vicus, Belbais hodie, teste G. Tyriô, seu Belves: ex eius ruinis crevit Damiata, urbs ei fere adiacens, in adversa ripa Nili Pelusiaci. Prope oram littoralem maris Mediterran. 150. mill. ab Alexandria in Ortum, 120. a Memphi in Caeciam, sub Turcis. Aeliopolis olim dicta, ab Aelio Principe, qui eam triplici cinxerat murô; Sabellicus. Incolae Pelusiotae, quos Pathrusaeos esse, ut nonnulli volunt, falsum est, cum ob alias causas, tum maxime, quia Ezechielis c. 30. v. 14. et 15. diversa loca sunt Pathros, et Sin, i. e. Pelusium, ut recte interpretatur Hieronym. Nam Pelusio nomen fecit πηλὸς, h. e. lutum, Strabo l. ult. Καὶ αὐτὸ δὲ τὸ Πηλούσιον κύκλῳ περικέιμενα ἔχει ἕλη ἅ τινες Βάραςθρα καλοῦσι, καὶ τέλματα. Et paulo post ὠνόμαςται δὲ ἀπὸ τοῦ πηλοῦ. Merito ergo (inquit Bochart. l. 4. Phaleg, c. 27.) Pelusium Sin appellatur a Syris, quibus Gap desc: Hebrew id ipsum est, quod Graecis πηλός. Rursus Ezechiel dicit, Sin esse Gap desc: Hebrew, h. e. robur Aegypti, quia ex illa parte Aegypti, est aditu maxime difficilis. Strabo l. 17. Ταύτη δὲ καὶ δυσέισβολός ἐςτιν ἡ Αἴγυπτος. Et Diodor. Sic. l. 15. Μάλιςτα τὸ Πηλουσιακὸν ςτόμα κατεσκεύασαν, διὰ τὸ κεῖςθαι μὲν αὐτὸ πρῶτον πρὸς τοὺς ἀπὸ Συρίας πορενομένους. Suid. Πηλούσιον, etc. κλεὶς τῆς Αἰγύπτου καὶ εἰσόδου καὶ ἐζόδου. Polyaenus l. 7. Stratagem. c. 9. Καυμβύσης Πηλούσιον ἐπολιόρκει, Αἰγύπτιοι κρατερῶς ἀνςθίςταντο, ἀποκλέιοντες τῆς Αἰγύπτου τὰς ἐμβολάς. Iuxta Pelusium est optima lens. Virg. Georg. l. 1. v. 228.

Nec Pelusiacae curam aspernabere lentis.

Ubi Servius: Pelusium unum est de 7. ostiis Nili, ubi optima lens nascitur, unde κατ᾿ ἐζοχὴν locutus est. Martial. l. 13. epigr. 9.

Accipe Niliacam, Pelusia munera, lentem.

Ausonius Idyll. 12. Technopaegn.

Et Pelusiaco de semine plana teres lens.

Ubi planam et teretem dicit, quia duo genera eius in Aegypto, alterum rotundum, nigriusque alterum suâ figurâ, uti loquitur Plin. l. 18. c. 12. Inde Alexandrini σύντροφοι τῷ φακίῳ βρώματι, h. e. lente plurimum vescebantur: ac tota urbs πλήρης φωκίνων, plena lenteorum, teste Cynulcô apud Athenaeum, l. 4. Bochart. loc. cit. Lloyd. Pelusia dicitur apud Iul. Capitolinum in M. Antonino Philos. c. 23. Sacra Serapidis a vulgaritate Pelusiae submovit. Ita enim omnes libri: etiam princeps editio Pelosiae. Sic itaque esset Pelusia pro Pelusium. Licenter enim Veteres egisse notum, in urbium nominibus enumerandis, tum in genere tum in numero, ut τὰ Λούγδυνα, pro Lugdunum: Tyanae, pro τὰ Τύανα: et Megara Megarae, pro τὰ Μέγαρα, ac similia. Similiter Πηλίον urbs Thessaliae et Ηλία, Salmas. ad loc. Casaubon. vero, nec reluctante Salmasiô, apud Capitolin. reponit, Pelusia, legitque, a vulgaritate Pelusia, i. e. Pelusiaca. Urbem enim hanc Aegypti nemo unquam Pelusiam, inquit, dixit, omnes Pelusium: unde deductum Gentile varie formârunt. Stephanus, τὸ ἐθνικὸν Πηλουσιώτης, ὡς Ζεφυριώτης᾿ ἀλλὰ καὶ Πηλούσιος καὶ Πηλουσιακὸς, Gentile Pelusiotes, ut Zephyriotes: etiam Pelusius et Pelusiacus. Appellat vero hîc Pelusiam vulgaritatem Capitolin. cives Pelusiotas, et omnem illam turbam, quae, Serapaeae festivitatis causâ, eo solebat ex coetera Aegypto convenire: in quam et mercimonii causâ concurri consuevisse, tradit Hieronymus, qui Pelusiacam lentem, apud Poetam. interpretatur, contra Veter. Criticorum sententiam, Non quod ibi genus hoc leguminis gignatur quam maxime: sed quod e Thebaide et omni Aegypto per rivum Nili illuc plurimus deferatur. Videntur etiam Ludi Pelusii, quorum meminit Tertullian. de Bapt. magna hominum frequentiâ celebrati. Cum igitur Pelusiotae, obtentu sacrorum Serapidis et religionis ludorum, multa flagitia et scelera soliti essent exercere, ut eorum petulantiam coerceret Marcus, sacra ista illis ademit. Nam alioqui mirum, sacra Aegyptiaca, quae etiam Romae essent permissa, urbi Aegyptiacae adempta fuisse. Sed populi livius perversam mentem et pravos mores etiam proverbiô notârunt Veteres. Hinc apud Hieronymum saepius Pelusiota, stulti hominis et Marrucini convitium est, allusione factâ non minus

ad mores civium, quam ad nominis veriverbium. Neque enim Aegyptiaca vox est, sed Graeca: παρὰ τὸ πηλὸς, ut docet Strabo, ut si Lutetiam a luto dicas. Et digni sane fuerunt Pelusiotae, qui risum omnibus tollerent, cum suo illo Deo mirifico, crepitu ventris inflati, quae, ut idem Hieronymus scribit, Pelusiaca fuit religio, Comm. in Esai. l. 12. c. 46. Quo, nisi fallor, Lactantius respicit, quando post Aegyptios, ob turpissimarum pecudum cultum, reprehensos, eos etiam quaedam pudenda dictu tamquam Deos adorare, adicit, div. Institut. l. 5. c. 21. Inde iisdem cepe in veneratione, a quo, ut et allio, facile ad illa transitur. Lucian. Iov. Tragic. Tom. III. ad peculiares cuique Aegypti regioni urbive cultores transiens, Ι᾿δίᾳ δὲ, subiungit, Μεμφιταῖς μὲν ὁ βοῦς Θεὸς, Πελουσιώταις δὲ κρόμνον, Coeterum privatim Memphitis quidem bos Deus est, Pelusiotis vero cepe. Unde iterum Hieronym. adv. Iovinian. l. 2. Impelle, ait, si vales, Pelusiotem, ut manducet cepe. Et loco supra cit. Ut taceam de formidoloso et horrido cepe, etc. Quamquam Voss. de Orig. Idolol. l. III. Part. 1. c. 5. sub sin. de Aegyptiis istis credere malit, illos crepitus hos turpes non proprie pro Diis, sed (ut tota fere eorum religio symbolica fuerit) pro signis habuisse divinae potentiae, quia nimirum et servandi, et quando intempestive et pervicaciter nimis retineantur, perdendi hominis habeant potestatem. Vide Tob. Pfannerum System. Theol. Gentil. Purior. C. 1. §. 1. Ad locum Capitolini addit Gruterus, verba illa ita se capere, non ut omnino abstulerit Imperator Pelusiotis omnibus Seapidis sacra, sed ab eis excluserit vulgus promiscuum, curâ eorum demandata Sacerdotibus tantum ac viris primariis etc.